Listening to frustrating stories of family, friends and colleagues stuck in monster traffic. Someone I know spent 9 hours on the road to get to work. Hindi na ito makatao. Makatae ito. Ang kapal lang nung nagsabing quits quits lang sa lahat ng nahirapan kasi siya nagkaron naman ng sunburn. Quits yan kung nasunog ka habang sinusubukan mong ipost yang kaputahan na shout out na yan.
Wondering if APEC member countries have the right to decline hosting the event. We are a poor country. Nakuha pa nating maging proud sa magarbong dinner, fireworks display, designer furniture. Very Pinoy. Ipinangungutang ang handa sa piyesta.
Worrying about terrorist attacks. Ang hilig kaya nilang magpapansin kapag may mga ganitong big events. Minsan, ayoko nang palabasin ng bahay ang asawa ko. Kahit gaano ka kabuti, kung tarantado ang mundo, anong laban mo?
Questioning the necessity of having a summit. Hindi ba puwedeng i-Webex, Skype or Google Hangouts na lang yang tradisyon na yan? Walang isasarang kalsada, walang designer outfit para sa mga bisita, walang gastos sa dinner, accommodations at kung anu-ano pa.
Waiting to see if the summit was worth everyone's trouble, time, money and effort.
And last but definitely not the least, thankful. Because the holidays gave me this. Naiuwi namin ang mga bata. After so many months of being weekend parents, nagkaroon kami ng pagkakataon na magkasama sa ilalim ng iisang bubong. Ay concrete ceiling pala. At para sa isang manggagawang walang naaasahan sa gubyerno kundi monthly holdap, sapat na ito.
Hanggang sa susunod na legal holidays na sana ay long weekend. Mabuhay!
Hanggang sa susunod na legal holidays na sana ay long weekend. Mabuhay!
No comments :
Post a Comment
Yum-ment!