Judging by the last working day in 2015

Alam ito ng lahat ng nagtrabaho o nagtatrabaho sa multinational corporations. Hindi nagsasara ang tindahan porke't may Diyos o may bagong taon na paparating. May tinatawag na skeletal staff na nagbabantay habang umiiyak. Sa departamento namin, ako iyon kanina. At hindi ako nagrereklamo. Parte naman yun ng buhay empleyado. Lahat kami may nakatakdang araw na magbantay ng kaha, puwera sa Philippine Holidays. At least may ganun. Biyaya na yun kasi noong unang panahon na nasa kohl sener operations ako, ang holiday ng Pilipinas ay dagdag suweldo lang (mabuhay kayo mga guysh!). At saka sa totoo lang, kinikilig nga akong matawag na skeletal force cosidering na ilang layer ng taba muna ang makakanti bago maabot ang aking skeleton.

Tumakbo ako kanina sa suking kapehan kapag mailap ang focus. There I was, quietly having my last shift for 2015 when two dude men disturbed the peace. My peace. Nagrereklamo ang mga ito sa kanilang mga girlfriend. Sabi "pare hinahanap ka ba ng chick mo pag ganitong oras?"

Lampas alas onse na ng gabi so malamang ang sagot ay oo. At oo nga raw sabay litanya nilang dalawa na nakakapagod daw ang paulit ulit na pangungumusta sa text. Pare-pareho lang naman daw ng pinag-uusapan. Kumain na ba, matutulog na ba, anong gawa ng baby ko. Ganyan. Sawang sawa na raw sila. Dahil nagsasawa na rin akong makinig, sinulyapan ko ang mag-kumpare.

Eh naknampating. Biglang gustong mag-rally ng ilong ko. Mga paminta pala.

Alam niyo mga parekoy, mag-out na kayo para maipagsigawan niyo na sa Milky Way yang pag-ibig niyo sa isa't isa. Kapag malaya na ang inyong pagsinta, hindi niyo na kailangan ng girlfriend. Makakapag-text na kayo sa isa't isa ng baby hindi ako nagsasawa sa iyo, grabe ngayon ko lang naranasan ito.

Wala akong isyu sa mga taong ayaw malagyan ng label ang preferences nila sa buhay. Pero sumasama ang loob ko kapag gumagamit sila ng human shield sa proseso ng pagtatago. Kasi wala dapat karapatan ang kahit sino na maglaro ng damdamin ng iba. Period.

So dahil diyan ito ang hotdog para sa inyo. Palayain niyo ang hotdog niyo please.  At kung hindi niyo pa keri yan, palayain niyo na lang ang mga tao na umaasa sa hotdog niyo.

And now. Maipilit lang ang theme. Hotdog din ang inspirasyon ng aking buhay empleyado sa 2016. Masarap ang hotdog pero masama sa kalusugan kapag sobra. Ganun din dapat ang perspektibo sa trabaho. Easier said than done, gasgas na gasgas na yan sa marami sa atin at sa akin, iyan ay recurring reminder sa sarili for the past 14 years. Sana at siguro naman hindi ko na yan makakalimutan this year kasi naisingit ko pa nga sa post na ito o. At saka lumalaki na ang mga anak ko. Kung hindi ko yan magawa, ang paalala ng Purefoods ang dapat kong katakutan. "Kids can tell!" 

P.S. Yan naman ang hindi applicable sa mga (woman) human shield ng mga paminta. Dahil sa pag-ibig, not all women can tell. Sad but true.